Final gibi...

Jorge Jesus iki haftadır yorgunluk ve sakatlık sınırlarından bahsetmesine rağmen, perşembe takımıyla fazla oynamadı. Kadıköy'ün atmosferine güvendi ya da Sivasspor'un da kendileri gibi yıpranarak oynayacağını düşündü. Başlardaki tempo, arka arkaya şutlar, taraftarın oyuna hemen girmesi, önceki maçları hatırlattı. "Sıkıntı yok" diye düşündük. Bu kez Sivas takımı tecrübesini konuşturdu. Tempoyu düşürmek için ağırdan aldılar. Orta sahayı pas ile geçmeye başladılar. Oyun bir anda iki tarafa da döndü. Ama planı uygulayan Fenerbahçe değildi. Bir anda iyi oynamak değil, kazanmak "formül" oldu. Rakiplerin puan kaybettiği haftada, tribünler gol için sabırsızlanmaya başladı. Saha gerildi. Kimsenin pes etmeye niyeti yoktu. Dişe diş bir mücadele başladı. Hakemle de rakiple de uğraşıyorlardı.
Batshuayi'nin iki sarı karttan atılması tam bir şok getirdi aslında. Hemen arkasından penaltı ve Valencia'nın soğukkanlı vuruşu geldi. Her şey "çok zor" olacakken, Rıza Çalımbay baskıyı hissetti ve üç ofansif hamle yaptı.
İki teknik adam da sarı kartlı oyuncularını çağırıyordu yanına. Bir anda final tadına gelen maçta, sinirlerin normal, hareketlerin kontrollü olması tehlikedeydi. 50 dakikadan fazla 10 kişi oynamasına rağmen bunu sahada hiç hissettirmeyen bir organizasyon devreye girdi. Önde baskıya devam ettiler, Valencia iki kişilik koşmaya başladı, rakibin kontrollü hücum etmesine izin vermeden, taraftarın büyük desteğini de yanlarına alarak eşitlediler sayıyı. İyi mücadele edilerek de maç kazanılabileceğini gösterdiler bu kez. Her maça ayrı bir damga koyuyorlar, müthiş bir karakter gösteriyorlar. Sadece futbol topunun değil, doğru psikolojinin de sonucu etkilediği bir maç izledik. Sonuç; yola devam ediyor; yine yenerek…