Bir çeşit intihar!

Sezonu yeniden başlatabilecek bir galibiyetin peşindeyken, en güvendiği oyuncularının, en "yapılmaz" hatalarına "avlandı" Fenerbahçe. "Olmaz böyle şey" dercesine, Gaziantep'in attığı her gol öncesindeki asistin defansif sarsaklıklardan kaynaklanmasının acayipliği vardı gecede. Beşli savunmasıyla, "beşli savunma" yapan rakibine üstünlük sağladı Pereira. Oyunu ele geçirdiler ama pozisyon üstünlüğünü yakalayamadılar. Gol için kaleye indikleri her atak sonrasında da savunmada az adamla yakalanmaları, birbirine yakın oynayan Antep hücumcularının sanki bu "anları" bekler gibi kalabalıklaşmalarını da izledik. Kendi içinde "bireysel" yorumlar dışında, anlatabilecek bir maç da olmadı. Gustavo'nun kayıplarıyla ilk iki gol, Kim Min-Jae'nin gayretiyle son golü yediler. Sistem, oyuncu seçimi, hücum argümanı olmamasında Pereira'yı eleştirebiliriz ama bu gollerin nedeni Portekizli hoca değil. Geçen sezon Sivas maçını kazansalar şampiyon olacaklardı. Trabzonspor'un üç puan kaybettiği haftada, kazansalar "yeniden" diyecekleri maçı da yitirdiler. Bu kez fark, takımın kazanma umudunu bireysel performanslarla taşıması. Mesut'un veya Zajc'ın golleri, kendilerine ait farklılıklar. Hafta başında bu maç için "final" dedim. Çünkü önümüzdeki hafta Valencia ile İrfan takıma dönecek, sahadaki oyuncu kalitesi "bir şeyler yapıp" tabelayı değiştirecek güce kavuşacaktı. Gösterdiği direnç ve istek, Mesut Özil'in oyunun her anında olması, Crespo'nun müthiş bir klas ortaya koyması, kırılmadan mücadeleyi göstermeleri önemliydi. Şampiyonluk ufak detaylarda gizli. Kazansalar başka bir hikâyeleri olacaktı. İplerin başkalarının eline geçtiği süreçte, tekrar "seyirci" pozisyonuna geçtiler.