İstanbul’a olan aşkı anlatmak için senede bir gün yetmez

İstanbul'un fethinin yıldönümü nedeniyle bu eşsiz ve çok değerli varlığa olan sevgimi ve Fatih Sultan Mehmet'e karşı hissettiğim minnettarlığı ifade etmek için önceki gün bu köşede bir yazı yazmıştım. Dün düşündüm... İstanbul'a olan aşkı seslendirmek için senede bir gün yeterli midir? Sonuçta bugün de bu köşe İstanbul'undur... Bugün de İstanbul'u işleyen şiirlerle şehrimizi hatırlayalım...
Boğaziçi'nde ayın 14'ü
"Yamandır Boğaziçi'nde ayın on dördü, yaman/ Çileden çıkarır adamı, dinden imandan eder/ Komaz zengin fakir farkı/ Kör eder, sağır eder, dilsiz eder./ Kimi der ki 'Gel de inanma Allah'a, ispatı işte ortada'/ Bu Şehrâyin, bu nur.../ Yeter ki ruh olsun insanda./ Ruh, ruh... Üst tarafı yalan/ Para, mal, mülk, han, hamam yalan/ Şu karşıki koru benimdir ya/ Şu yalı, şu çayır, şu fabrika/ Ama sonra/ Sonunda fakir zengin bir arada..." Melih Cevdet Anday
Hayatımı düşündüm
"Beni deli mi edeceksin İstanbul/ Dilini tut biraz, hem hatırlatma/ Akşam karanlığında düşündüğüm yeter/ Ölmüş anamı, hasta karımı/ Karım daha dün girdi hayatıma/ Bugün herkesten çok bana yakın/ Ne Melih ne Cahit işte yalnızım/ Tenha iskelesinde Üsküdar'ın/ Binsem bir vapura da açılsam/ Beşiktaş mı olur, Ortaköy mü olur/ Kadıköy baştanbaşa çocukluğum/ Kuzguncuk'u içim götürmüyor/ Ben böyle adam değildim/ Boynum büküldü doğrusu/ Hayatımı düşündüm deniz kenarında/ On sekiz mart cuma gecesi" Oktay Rıfat Horozcu
Tuna üstüne söylenmiştir
"Gökte bulut yok,/ Söğütler yağmurlu,/ Tuna'ya rastladım,/ Akıyor çamurlu çamurlu../ Hey Hikmet'in oğlu, Hikmet'in oğlu!/ Tuna'nın suyu olaydın,/ Mavileşeydin, mavileşeydin, mavileşeydin../ Geçeydin Boğaziçi'nden,/ Başında İstanbul havası,/ Çarpaydın Kadıköy İskelesi'ne,/ Çarpaydın, çırpınaydın," Nazım Hikmet