CANLI YAYIN
CHP'de başta İstanbul'un "kupon" belediyeleri olmak üzere ister büyükşehir ister il veya ilçe olsun her aday ataması kavgayla sonlanıyor. İsyan ve itiraz edenlerin, istifa edenlerin, hatta kırılanların haddi hesabı yok. Geçmişte sağ veya sol sosyal demokrat eksenler veya "mülkiye cuntası" gibi hizipler vardı ama bugün öyle bir parti için farklı siyasi yapı da yok.
Buna rağmen kavga gürültü bitmiyor. CHP'nin bu makûs talihini ne dün "Anadolu solu" kurtarabildi ne de bugün post truth "değişim" çağrıları yapan Özgür Özel ve Ekrem İmamoğlu ikilisinin kurtaracağına dair bir işaret var.
Siyasi aktöründen aydın ve entelektüeline hiç kimse de bu tarihsel çıkmazı sorgulamıyor. Onun yerine ya sağ iktidarlar suçlanıyor ya da hâlâ 70'lerde kalan Zülfü Livaneli gibi daha da geri giderek Hareket Ordusu gibi ucube hatırlatmalarla toplumun bir kesimi düşman ilan ediliyor.
Oysa ortada hiç değişmeyen, Kılıçdaroğlu döneminde olduğu gibi değişiyor gibi görünen ama aslında savrulan bir CHP gerçeği var. Bu CHP aklı, dünyayı ve Türkiye'yi doğru okumadığı ve buna uygun siyaset üretmediği için de sürekli kaybediyor. Kaybettikçe de öfkeleniyor, birbirleriyle kavga ediyor.
İşin garip tarafı, bütün CHP'liler bu tabloyu görüyor ama nedenlerini analiz eden yok. Alın CHP'nin en makul, en başarılı ve en tecrübeli ismi Eskişehir Belediye Başkanı Yılmaz Büyükerşen'i... Büyükerşen 4 dönemdir belediye başkanlığı yapıyor ve zaman zaman da adı CHP Genel Başkanlığı için geçti. Bugüne kadar, bir akademisyen ve tecrübeli bir siyasetçi olarak Büyükerşen'in CHP tarihine ve siyasetine ilişkin bir eleştirisini duymadım.
Önceki gün hem bugünlere hem de dünkü CHP'ye yönelik eleştirileri çok tartışıldı:
"(CHP'liler) Bir araya geldikleri zaman hepsi çok iyi ahbap, hepsi Atatürk idealleri, partinin seçimlerde kazanması için yapılacak işleri konuşurlar. Fakat iki kişi yan yana gelince gidenlerin dedikodusunu yaparlar. Gördüm ki geçimsizlik, anlaşmazlık, kıskançlıklar, iftiralar, herkes birbirinin ayağının altına karpuz kabuğu koyma gibi eğilimler içerisinde. Ve hâlâ da bugünkü siyasette de biraz daha bozulmuş vaziyette. CHP'nin büyük hastalıklarından biri, adeta bir virüs, mikrop gibi siyasetle uğraşan insanlar arasında ne yazık ki var. Bunu cesaretle hiç çekinmeden söylüyorum."
Hoca bu kadar eleştiri için bile "cesaretten" söz ediyor. Ama siyasi eksene ilişkin hiçbir eleştirisi yok. Peki CHP'nin tek sorunu "kişisel hastalıklar" mı?
Tek parti dönemini ve 74 yıldır iktidar olamamasını bir yana bırakıyorum, sadece son 14 yıl boyunca CHP'yi daldan dala savuran siyaseti nereye koyacağız? FETÖ'nün sahiplenilmesi, her evden bir oyun HDP'ye verilmesi, altılı, yedili partilerle kapalı kapılar arkasında ittifak yapılması, dahası "Libya'da, Karabağ'da ne işimiz var?" siyaseti kişisel hastalıklardan daha mı az önemli?
Yıllar önce, Nokta dergisinde çalışırken CHP yoktu ama aynı SHP ile DSP vardı ve sık sık neden iktidar olamadıklarını haber yapardık. Haziran 1987'de o dönem PR şirketinin başında bulunan Bülent Tanla "sosyal demokrat partiler" üzerine yaptığı bir araştırmada "iktidar olma" ihtimali üzerine şöyle bir cevap veriyordu:
"Türkiye'de bir sosyal demokrat gerçeği var. Ama ilgilendikleri noktalar ya da meseleler toplumun ilgisini çekmiyor. Bu araştırmanın ortaya koyduğu en önemli sonuç da Türkiye seçmeninin sosyal demokrasiyi iktidar olarak düşünmemesidir."
70 veya 40 yıl sonra bile değişen bir şey yok.
Buna rağmen kavga gürültü bitmiyor. CHP'nin bu makûs talihini ne dün "Anadolu solu" kurtarabildi ne de bugün post truth "değişim" çağrıları yapan Özgür Özel ve Ekrem İmamoğlu ikilisinin kurtaracağına dair bir işaret var.
Siyasi aktöründen aydın ve entelektüeline hiç kimse de bu tarihsel çıkmazı sorgulamıyor. Onun yerine ya sağ iktidarlar suçlanıyor ya da hâlâ 70'lerde kalan Zülfü Livaneli gibi daha da geri giderek Hareket Ordusu gibi ucube hatırlatmalarla toplumun bir kesimi düşman ilan ediliyor.
Oysa ortada hiç değişmeyen, Kılıçdaroğlu döneminde olduğu gibi değişiyor gibi görünen ama aslında savrulan bir CHP gerçeği var. Bu CHP aklı, dünyayı ve Türkiye'yi doğru okumadığı ve buna uygun siyaset üretmediği için de sürekli kaybediyor. Kaybettikçe de öfkeleniyor, birbirleriyle kavga ediyor.
İşin garip tarafı, bütün CHP'liler bu tabloyu görüyor ama nedenlerini analiz eden yok. Alın CHP'nin en makul, en başarılı ve en tecrübeli ismi Eskişehir Belediye Başkanı Yılmaz Büyükerşen'i... Büyükerşen 4 dönemdir belediye başkanlığı yapıyor ve zaman zaman da adı CHP Genel Başkanlığı için geçti. Bugüne kadar, bir akademisyen ve tecrübeli bir siyasetçi olarak Büyükerşen'in CHP tarihine ve siyasetine ilişkin bir eleştirisini duymadım.
Önceki gün hem bugünlere hem de dünkü CHP'ye yönelik eleştirileri çok tartışıldı:
"(CHP'liler) Bir araya geldikleri zaman hepsi çok iyi ahbap, hepsi Atatürk idealleri, partinin seçimlerde kazanması için yapılacak işleri konuşurlar. Fakat iki kişi yan yana gelince gidenlerin dedikodusunu yaparlar. Gördüm ki geçimsizlik, anlaşmazlık, kıskançlıklar, iftiralar, herkes birbirinin ayağının altına karpuz kabuğu koyma gibi eğilimler içerisinde. Ve hâlâ da bugünkü siyasette de biraz daha bozulmuş vaziyette. CHP'nin büyük hastalıklarından biri, adeta bir virüs, mikrop gibi siyasetle uğraşan insanlar arasında ne yazık ki var. Bunu cesaretle hiç çekinmeden söylüyorum."
Hoca bu kadar eleştiri için bile "cesaretten" söz ediyor. Ama siyasi eksene ilişkin hiçbir eleştirisi yok. Peki CHP'nin tek sorunu "kişisel hastalıklar" mı?
Tek parti dönemini ve 74 yıldır iktidar olamamasını bir yana bırakıyorum, sadece son 14 yıl boyunca CHP'yi daldan dala savuran siyaseti nereye koyacağız? FETÖ'nün sahiplenilmesi, her evden bir oyun HDP'ye verilmesi, altılı, yedili partilerle kapalı kapılar arkasında ittifak yapılması, dahası "Libya'da, Karabağ'da ne işimiz var?" siyaseti kişisel hastalıklardan daha mı az önemli?
Yıllar önce, Nokta dergisinde çalışırken CHP yoktu ama aynı SHP ile DSP vardı ve sık sık neden iktidar olamadıklarını haber yapardık. Haziran 1987'de o dönem PR şirketinin başında bulunan Bülent Tanla "sosyal demokrat partiler" üzerine yaptığı bir araştırmada "iktidar olma" ihtimali üzerine şöyle bir cevap veriyordu:
"Türkiye'de bir sosyal demokrat gerçeği var. Ama ilgilendikleri noktalar ya da meseleler toplumun ilgisini çekmiyor. Bu araştırmanın ortaya koyduğu en önemli sonuç da Türkiye seçmeninin sosyal demokrasiyi iktidar olarak düşünmemesidir."
70 veya 40 yıl sonra bile değişen bir şey yok.
Yasal Uyarı: Yayınlanan köşe yazısı/haberin tüm hakları Turkuvaz Medya Grubu’na aittir. Kaynak gösterilse veya habere aktif link verilse dahi köşe yazısı/haberin tamamı ya da bir bölümü kesinlikle kullanılamaz.
Ayrıntılar için lütfen tıklayın.
Ayrıntılar için lütfen tıklayın.
