Sonuca değil futbola üzülelim

Dünyanın en çelişkili milli takımıyız. 3 gün önce dünya şampiyonunu sahadan siliyoruz, tek bir pozisyon bile vermiyoruz ama dün gece vasat bir takıma karşı skandal bir ilk yarı ve vasat bir ikinci yarı oynayarak kaybediyoruz. İlk yarı gerçekten utanç verici bir futbol oynadık. Sağır sultan biliyor ki İzlanda'nın en güçlü yönü duran toplar... Yediğimiz goller de duran toplardan geldi. Paylaşım hatası, bir anlık gaflet art arda golleri getirdi. Dünyanın en iyi sağ açığı Mbappe, üç gün önce sağ tarafta kımıldayamazken, aynı İzlanda dün gece kendi sağ, bizim sol kanadımızı yol geçen hanı gibi kullandı. Aslında ilk yarı çok fazla gol yiyebilirdik. Orta saha sürekli top kaybetti, ne takım savunmasına katkı verdi ne de ileriye dönük organizasyon yapabildi. Burak'a uzun top atıyorlar, o da kaybediyor. Hakan Çalhanoğlu, Milan'da mı oynuyor, başka bir yerde mi, belli değil. Üstelik defansif yardımı da yok, tıpkı Kenan gibi... Tablo böyle olunca aslında ilk yarıdaki 2-1'lik skora şükretmeliyiz zira devre biterken kornerden Dorukhan'ın kafasıyla kazandığımız gol umutlarımızı ikinci yarıya taşıyıverdi. İkinci devre daha ofansif oynamaya çalıştık ve özellikle son dakikalarda Merih'in vuruşu gol olsa hiç de hak etmediğimiz 1 puanı alıp ülkeye dönerdik.
Ofansif oynamak demek dengesiz oynamak değildir. Acele oynayalım diyerek özellikle Yusuf Yazıcı'yla çıkarken manasız toplar kaybettik ve kaybedilen her top ciddi gol pozisyonu verdi. Sonuçta hiç de beklemediğimiz bir sonuç ama hâlâ şansımız devam ediyor. Aslında üzülmemiz gereken nokta kaybetmekten öte ortaya koyduğumuz saçma sapan futbol. Asıl cevaplanması gereken soru dünya şampiyonuna karşı kusursuzken dün geceki amatörlük niye?