CANLI YAYIN
A HABER GALERİ
Ahmet, Selim, Sait, Neşe, Aybüke, Necmettin… Cesur yürekli, vatan sevdalısı öğretmenler…
Bugün 24 Kasım Öğretmenler Günü. Haklarını hiçbir zaman ödeyemeceğimiz öğretmenlerimizin gününü kutluyor, aramızdan ayrılanları da rahmet ve minnetle anıyoruz. Terör saldırılarında şehit verdiğimiz öğretmenlerimizi ise hiç bir zaman unutamayacağız...
Ahmet, Selim, Sait, Neşe, Aybüke, Necmettin...
Hepsinin gözlerinde umut, yüreklerinde vatan, dillerinde millet sevdası vardı.
Tek gayeleri kendilerine emanet edilen minikleri vatan ve millet bilinciyle yetiştirmekti.
Kara tahtanın başına geçmek çocukluk hayalleriydi. Daha küçücük yaşlarında anlamışlardı eğitimin önemini.
Nice çocuğa vatan sevgisi aşıladılar. Gidecek yolları vardı henüz, ancak olmadı. Cesur yürekleri PKK'lı hainlerin pusularında şehit düştü.
Terör örgütü PKK kanlı yüzünü 1979'da göstermeye başladı.
İlk eğitim şehidi Mehmet Saygıgüder'di. Bu ilk saldırıyla sona ermeyecekti PKK terörü.
Bugüne kadar 150'ye yakın eğitim neferi şehadete erdi.
Şenay Aybüke Yalçın henüz 22 yaşındaydı. Hayalleri vardı, umutları...
"Beni öldürende yoktur din iman..." Böyle diyordu söylediği türküde...
Evet, onu şehit eden hainlerde ne din vardı ne de iman.
Çorum'luydu Şenay Öğretmen. Üniversiteden mezun olduktan sonra 2016 yılının ekim ayında Batman'ın Kozluk ilçesindeki anadolu lisesine müzik öğretmeni olarak atandı.
Mutluydu... Atama sevincini bu satırlarla paylaşmıştı... "Öğretmen oldum ben!" diye haykırmıştı sosyal medya hesabından... Çocuklara müziği sevdirmek için gittiği Batman'da terörün hedefi oldu.
Yaşam sevinciyle doluydu Şenay Öğretmen. Öyle ya hayatının baharındaydı. 22 yaşındaki Şenay Aybüke Yalçın'ın şehit edildiği gün, onun öğretmenliğinin de ilk karne günüydü.
Aybüke Öğretmen saldırıdan bir gün önce içimde bir sıkıntı var demişti arkadaşına. Hissetmişti sanki..
Son satırlarında "Nerede, ne zaman, ne olacağı belli değil. Ailemden uzaktayım ödüm kopuyor. Ya onlara bir şey olursa, ya da bana bir şey olursa onlar ne yapar. Biz elimizden geldiği kadar temkinli oluruz da, ölüm bu geleceği varsa yapacak bir şey yok" demişti...
Necmettin Yılmaz da yitip giden hayatlardandı. Dünyaya gözlerini Gümüşhane'de açmıştı Necmettin Öğretmen.
Öğrencilik yıllarını burada geçirdi. Sıra üniversiteye geldiğinde yolu bu kez Artvin'e düştü. Eğitim fakültesini bitirdi çok geçmemişti, hayaline kavuştuğunda. Sınıf öğretmeniydi artık.
Yeni bir hayat başlıyordu onun için. Memleketinden uzağa çıkmıştı tayini. Şanlıurfa'da devam edecekti hayatına. Siverek'e bağlı Çiftçibaşı köyündeki bir okulda görev yapmaya başladı.
Necmettin Öğretmen ilk senesini bitirdi. Yaz tatili geldi, okullar kapandı. Ailesini çok özlemişti. Yola çıktı. Aracıyla Tunceli'ye gelmişti. Takvimler 16 Haziran'ı gösteriyordu.
Hainler Pülümür'de kesti aracının önünü. Necmettin Öğretmen'i aracından çıkaran hainler, yine tek bildikleri işi yapıp aracı ateşe verdiler. Ardındansa Necmettin Yılmaz'ı da alıp kayıplara karıştılar.
Bir ay boyunca haber alınamadı Necmettin Öğretmen'den. Akıbeti bilinmiyordu. Ve günler sonra 12 Temmuz'da Pülümür Çayı üzerinde cansız bir beden bulundu. Ne yazık ki korkulan gerçek oldu... Cansız beden Necmettin Öğretmen'e aitti.
Ailesinin kolu, kanadı kırıldı "Vatan görevi, nereye gitsek yapacağız" diyordu Necmettin Öğretmen her defasında. Şehit düşeceğini biliyordu adeta.
Aradan günler, aylar, yıllar geçti. Şehirler, kişiler, harfler değişti. Ancak senaryo hep aynıydı. Köşeye sıkışan PKK'lı hainler yine savunmasızları hedef aldı.
Ayşenur Alkan 22 yaşındaydı. Her gün tam 35 kilometre yol gidiyordu yavrularını eğitmek için.
21 Kasım günü de onlar için sıradan başlamıştı. Ta ki Suriye'nin kuzeyinden Gaziantep Karkamış'a atılan roketler okullarına isabet edene kadar.
Ayşenur Öğretmen saldırı sonrası kırılan camlar nedeniyle şehit oldu.
Acı haberi kor gibiydi. Yüreği yanan yalnızca ailesi olmadı. Yakınları sevenleri ve öğrencileri...
Hayata karşı birbirlerine karşı sevgi dolu büyütüyordu çocuklarını. Yalnızca bu da değil umut aşılıyordu.
Öyle ki öğrencileriyle birlikte okul bahçesinde oluştuğu kareografide bile "mutluluk" yazıyordu.
Aybüke, Necmettin, İsa, Mehmet, Nuray, Dilan...
Onlar Türkiye için vatanları milletleri için kardelenler yetiştirebilmek uğruna terör örgütü PKK'nın kurşunlarının arasına daldı.
Cesurlardı, kahramanlardı...
Koca yürekli öğretmenlerimiz korkak hainlerin pusularında şehit düştüler belki.
Ama unutulmadılar ve unutulmayacaklar...
